Vanochtend sliepen we iets langer, de lange warme dagen hebben ons wel moe gemaakt. Het hotel was oud maar schoon en lekker koel. Met moeite stonden we op om bij de lunchroom om de hoek ontbijt te halen en verder te rijden. Bij een eerste dorpje wilden we tanken alleen bleken de twee eerste benzinepompen geen benzine te verkopen. Waarschijnlijk zijn ze speciaal voor vrachtverkeer. We werden naar het centrum gestuurd. Waar we tot nu toe vooral hele vrolijke mensen tegen kwamen en geen los lopende kinderen was dat hier anders. Hele hordes stonden bij de stoplichten en vroegen om geld, terwijl het geen zwerfkinderen waren. De benzine bij de pomp was erg duur en ze beloofden ons dat we nog zat benzinepompen tegen gingen komen dus besloten we dat we nog geen jerrycan gingen vullen. De keef kwam al een poosje slecht op toeren, dus Arne wilde de carburateur schoonmaken. Hier was alleen geen lekker rustig plekje om te klussen dus we reden door. We zagen om de haverklap straaljagers over vliegen.
Vlak voor de grens kwamen we bij een hotel waar Wendie graag nog even koffie wou drinken. Dit hotel zag er netjes uit en er was een mooie overkapte parkeerplek. We kregen de koffie van de manager die graag een praatje met ons maakte. Hij vertelde dat hij al een aantal andere rally teams voorbij had zien komen. Een van de teams had bij hem geslapen en die kwamen even later uitchecken. Terwijl wij onze carburateur in de schaduw schoonmaakten, gingen de 3 jonge Engelse jongens hun auto wassen. Wij snapten het ook niet helemaal.
Vlak voor de grens met Iran stopten we nog even want Wendie moest zich omkleden: voorlopig was het even gedaan met de korte rokjes en moeten armen, benen, vrouwelijke vormen en haar bedekt worden. Terwijl we een kopje thee dronken stopte er een busje waar een grappig mannetje met een hoedje uitkwam. Het bleek Houssein, de tourguide van een Engels konvooi waarvan het Engelse team dat we net tegengekomen waren ook deel van uit zou maken. Houssein herkende natuurlijk de Mongol Rally sticker dus kwam een praatje met ons maken. Hij tipte ons onder andere om niet via Teheran te rijden, maar Noorderlijker via de kust van Kaspische Zee. Na hem opgezocht te hebben in de Lonely Planet onze weg vervolgd naar de grens.
Man man man, wat was dat een drama! Er stonden een stuk of 50 Turkse taxi busjes, waarvan er niet één eruit zag alsof die een botsing uit de weg zou gaan. We kozen een plekje achter de enige andere wagen: een mooi Mercedes busje uit Oostenrijk. Direct stonden er mannetjes naast onze auto die ons wel zouden helpen met een stempel, voor de schamele som van slechts 20 euro. No thanks. Na contact gemaakt te hebben met de Oostenrijkse Jawad bleek dat hij oorspronkelijk uit Afghanistan kwam, 20 jaar in Mashhad in Iran had gewoond en nu met zijn familie in Oostenrijk woonde. Hij was al door de douane geweest, maar moest terugvoor een x-ray, en stond nu dus opnieuw in de rij. Je verzint het niet.
Na een spannend gevecht om door de enige douane poort te komen met de taxibusjes waarbij zij gewoon letterlijk tegen elkaar knalde om er niemand tussen te laten, kregen we eenmaal door de poort te horen dat ook wij terug mochten voor een x-ray. Wendie begon spontaan bijna te huilen omdat we dan weer een soort botsautootje moesten spelen, dus na wat onderhandelen hadden we voor elkaar dat we dan wel door een ander hek weer naar binnen mochten als we klaar waren. Na even zoeken vonden we achter een paar honderd vrachtwagens de scanner, en Ulie moest in z’n uppie in de mega grote scanner die voor het gemak ook even de 20 meter lege ruimte achter Ulie ging scannen.
Eenmaal terug bij de douane poort zagen we een andere Mongol Rally auto die dus zeker twee uur later aan zijn gekomen maar tegelijk met ons de grens overstaken. Team #lost2015 met Martin en Per uit Zweden leek het een goed idee om met ons een plekje te zoeken om te kamperen. Eenmaal door de grens gekomen bleek dat Jawad met zijn hele familie op ons had gewacht, en na een sim kaart en een goed restaurant te regelen, kreeg hij het ook voor elkaar dat we met onze 2 auto’s een amusementspark in mochten om te overnachten. Uiteraard tot grote verbazing van de lokale bevolking die ons de eerste woordjes Farsi leerden. De Zweden hadden een Renault Kangoo met airco, een koelkast en een heus queen size tweepersoons bed erin. Wat een luxe! Rond middernacht begint het keihard te stormen en kruipen we in ons tentje die hier zowat onder bezwijkt.
