Bij de weg langs de Kaspische Zee hebben we een dubbel gevoel: we zien echt veel van Iran alleen we gaan door super veel kleine dorpjes die allemaal snelheidsdrempels hebben. Dit gaat wel traag. Het verkeer is super chaotisch en in Teheran is het alleen maar erger dus dat voelt wel als een goede keuze. We zijn er nog niet helemaal over uit of dit nu handig was of niet. We hebben in ieder geval wel een mooie route.
Onderweg worden we constant ‘belaagd’ door mensen die toeteren, zwaaien, duimpjes omhoog steken, met Ulie op de foto willen. Het komt zeer regelmatig voor dat een bestuurder van een auto vol mensen zelf Ulie wil filmen en waar je naar kijkt daar ga je ook op af: dus richting ons. Ook veel auto’s die naast ons blijven hangen om te kijken en ons daardoor klem rijden. In het begin grappig, maar nu allang niet meer. Maar ze zwaaien allemaal heel enthousiast en vaak roepen ze “welcome to Iran” dus om niet al te lomp te zijn laten we dan het gas los waardoor we wat naar achter zakken en de gemiddelde Iraniër laat dan niet ook zijn gas los maar wordt blij van de ruimte. Op een enkeling na. In de dorpjes die we nu doorgaan is het soms gewoon vermoeiend al die aandacht!
Het verkeer in Iran lijkt een beetje op mensen die gewend zijn om op paarden te rijden in plaats van in auto’s. Waar plek is daar rij je. Dus als er twee banen getekend zijn maar je past er met 4 auto’s dan rij je daar met 4. Ook op een bochtige bergweg terwijl je achter een langzame vrachtwagen rijdt, ze komen rustig rechts naast je rijden. Bizar. We raken er langzaam aan gewend maar vragen ons af of we ooit in Nederland nog normaal kunnen rijden.
Soms wordt er ook gebaard door andere automobilisten om te stoppen zodat ze een foto van ons kunnen maken. Hier gaan we niet op in; genoeg kilometers voor de boeg en er zijn al genoeg foto’s van ons gemaakt. Zo ook een motorrijder die naast ons kwam rijden en eerst riep dat hij onze auto heel erg gaaf vond en zijn duim omhoog stak. Bedankt! Een paar honderd meter later reed hij weer naast ons en begon te gebaren dat we moesten stoppen. Bedankt maar we rijden liever nog even verder. Erg onhandig in zo’n situatie is dat ons rechter raam niet meer open kan, dus communiceren gaat niet zo goed. Maar toen hij riep “I want to invite you for lunch in my restaurant!” zijn we toch maar even gestopt. Mahyar is chefkok in een restaurant aan de kust, en heeft ons meegenomen voor een heerlijke kebab met rijst en een Iraanse specialiteit met aubergine. We hebben het gehad over het regime in Iran en de restricties die daarbij komen kijken, en hoe hij het hiermee erg lastig heeft. Gelukkig voor hem gaat hij over twee maanden aan de slag als chefkok in India!
‘S avonds vinden we het spannend om Ulie ergens neer te zetten omdat mensen gaan poseren en op de auto gaan zitten. Omdat ons hele leven op dit moment in die auto zit voelt het wel erg intiem als mensen dat doen als wij er niet bij zijn. Zonder schaamte wordt geprobeerd om de deur open te doen en als we bij een pomp de deur niet direct op slot doen zitten ze er ook zo in! Best onwerkelijk.
Wanneer we in de buurt van Nowshahr komen besluiten we op zoek te gaan naar een hotel. Volgens de Lonely Planet komen ook veel Iraanse mensen hier op vakantie dus bestaat de kans dat het allemaal vol is. We stoppen bij een random hotel en vinden die kamer te duur voor een half nachtje. Daarom lopen we verder en worden achtervolgd door een man die per se zijn hele villa aan ons wil verhuren voor de hoofdprijs. Niet af te komen! We vluchten een pizzeria in en vragen aan de jonge man achter de toonbank of hij een hotel weet. Tadaaa hierboven!
Voor een hele schappelijke prijs heeft hij een suite voor ons, vertelt de andere man dat hij op moet zouten en Ulie mag op de binnenplaats overnachten met uitzicht op de Kaspische Zee. Morgen of overmorgen verwachten we in Mashhad aan te komen.