Vandaag worden we wakker in ons tentje in het park om gelijk tot een zeer teleurstellende ontdekking te komen: Ulie’s toetertjes die aan het dakrek zaten geschroefd en bij werkelijk iedereen een lach op hun gezicht konden toveren zijn vannacht gestolen.
:’(
De dieven hebben het stilletjes gedaan en ook netjes. We verdenken de dronken scooterjeugd die gisteravond voorbij kwam rijden. Ergens is het ook een geruststelling, we gingen er al van uit dat we ze een keer kwijt gingen raken en het trok soms ook wel heel veel bekijks. We nemen afscheid van Mohammed en zijn vrouw en geven hem onze Lonely Planet want hij vond het een handig boekje en voor ons wordt het na Iran ballast dus maken we hem er liever blij mee. Zijn vrouw geven we een sleutelhanger met lampje erin die werkt op een zonnecel, want we hebben alleen maar spulletje voor kinderen meegenomen om weg te geven. Mohammed heeft zijn T-shirt met een afbeelding van Michael Schumacher aan Arne gegeven omdat hij zei dat hij het een tof shirt vond 
.
Met hulp van Google Maps vinden we de ambassade waar we met onze host in Mashhad hebben afgesproken. Hij is wat ongeduldig en belt ons om de minuut terwijl we de telefoon nodig hebben om onze weg te vinden. We worden warm onthaald door Mahdi, de oom van Virgil, en zijn vrouw. Hij helpt ons ook gelijk bij het consulaat van Turkmenistan om ons transit visum te halen die we in Frankfurt hebben aangevraagd. Daar is ook een Frans stel dat de zijderoute aan het fietsen is (!). Het schijnt nogal te gebeuren dat visa alsnog geweigerd worden in Mashhad, maar we hadden al een mail gekregen waarvan we dachten dat dat betekende dat het goed zat Rn dat was gelukkig inderdaad zo. Onze hoogbejaarde dollar biljetten werden wel geweigerd dus die moesten we maar even gaan wisselen. Gelukkig had oom Mahdi wat vriendjes in een geld kantoortje om de hoek zitten waar ze onze antieke biljetten wel wilden wisselen naar nieuwe biljetten.
Alles gelukt en we worden op sleeptouw genomen. Ulie mag weer een paar dagen binnen staan en wordt een paar dagen niet aangerand. Onze host zit midden in een verhuizing en woont al in zijn nieuwe huis. Wij mogen in het oude huis. Super chill! We ontmoeten de hele familie en mogen kiezen wat we willen eten voor lunch en avondeten. We krijgen voor lunch kebab en voor avondeten (wederom) aubergine, want daar staat de keuken van Iran om bekend. Wendie merkt wel dat de scheiding tussen mannen en vrouwen lastig is. Geprobeerd wordt zelfs om Arne te laten sightseeing en dan mag zij zien hoe de aubergine wordt klaargemaakt. Kan ook liggen aan hoe enthousiast Wendie was over de aubergine natuurlijk. Gelukkig is het ook geen probleem als we aangeven toch graag samen naar de Holy Shrine te gaan.
Het avondeten komt erg snel na de lunch en omdat we onderweg steeds minder zijn gaan eten krijgen we zelfs het ijs dat we vooraf krijgen niet op. Dus gaan we eerst wandelen in een super mooi en groot park. In Mashhad zijn veel mensen uit Saoedi Arabië die hier vakantie vieren of plastische chirurgie laten doen. Het park zit er ook vol mee.
Met een volle buik vallen we in slaap. We gaan een dagje rust pakken in Mashhad en maandag weer verder naar Turkmenistan.