‘S ochtends vertrekken we rond 6 uur om de drukte van Mashhad voor te zijn. Oom Mahdi komt ons uitzwaaien en naar de weg begeleiden. Google Maps kent de weg gelukkig ook goed. We tanken voor het eerst beide jerry cans vol in de laatste stad voor de weg naar de grens. De weg uit Iran naar de grens loopt door de laatste bergen voor Turkmenistan en het is erg rustig met af en toe een vrachtwagen.
We kwamen Iran ontzettend makkelijk uit en we werden niet gecontroleerd. De locals die de grens over willen worden volledig binnenstebuiten gekeerd. Ze mogen geen pil bij zich hebben, zelfs geen paracetamol. 3 Iraanse zakenmannen komen ons waarschuwen hiervoor. Ze moesten zelf ook het een en ander weggooien dus baalden daar wel van. Wij besloten om het potje norrit dat nog in Wendie’s tas zat in de auto te leggen. We waren voorbereid op het ergste maar bij de tassencontrole keken ze niet eens in onze tassen! De auto werd uitgeschreven maar ook niet bekeken (net als op de heenweg zaten zij ook niet te wachten om alles uit de auto te halen om het chassis nummer te bekijken), carnett de passage netjes getekend en gestempeld en onze paspoorten kregen zonder issues ook alle stempels. Niemandsland!
In Turkmenistan was het minder duidelijk allemaal. We hadden al gelezen dat de bestuurder de auto moet invoeren en de passagier moet wachten. Wendie wil dit graag doen dus Arne kon rustig doorlopen. Onze check was weer heel eenvoudig maar voor de auto hadden ze 5 verschillende kantoortjes nodig.
1) registreren en een stapel doordrukpapiertjes krijgen
2) in het grote boek registreren en vragen of er een hond mee gaat
3) betalen voor de auto, wegenbelasting, verzekering en uiteraard een zakcentje voor de bankier
4) quarantaine (weer het kenteken op schrijven en weer het paspoort controleren)
5) customs
Bij customs wordt de auto gecontroleerd en moest de kever boven een put worden gereden. Dit vond Wendie wel spannend dus ze werd goed geholpen door de mensen van customs. Eerst een jonge militair die waarschijnlijk zijn diensttijd hier uitzat; die zagen we bij elke grens, heel aardig, sommigen spreken een beetje Engels en ze leerden waar ze wat moesten opschrijven in de boeken. Ze dragen een leuk pakje met handige hoed en geen wapens. De baas vond het wel klaar met alle grappen dus hij ging haar helpen. Ze waren net zo opgelucht als Wendie toen ze goed stond. Daarna wezen ze naar de voorklep en gebaarden dat deze open moest. Van binnen moest Wendie al lachen want ze zochten waarschijnlijk de motor. Vol enthousiasme openden ze de voorklep en zagen al onze bagage. Super grappig!
“Zuk zuk” (Russisch voor kever) riep Wendie terwijl ze naar de achterkant van de kever wijst. Alleen daar konden ze niet bij want de put was groot genoeg voor vrachtwagens. Dus gingen ze achter de bijrijdersstoel kijken en daar flikkerde dus alles uit de kast. Daar hadden ze ook geen zin in dus dat mocht ook snel weer dicht. Als laatste nog de vraag of we guns mee hadden waar ik heel hard om moest lachen. En we mochten door!
Het doel was om in 2 dagen door Turkmenistan te rijden en als het uitkomt ook de gaskrater te bekijken. Hiervoor wilden we een gids in Asgabath regelen. Het was net of we de set van The Truman Show opreden. Alles aan de grote wegen zijn prachtige gebouwen maar daar achter staan nog de oude Sovjet wijken. Hier werden we ook gelijk door een corrupte agent van de straat geplukt die ons “straf” wilde geven voor de roest op onze auto. Hij bleef ook heel fanatiek vragen om onze originele documenten waardoor we deze toch gegeven hebben. Achteraf was dit de enige agent die het kopie van de Russische pagina van ons internationale rijbewijs niet voldoende vond. Toch was dit onze eerste ervaring in dit land en dat zette helaas wel gelijk de toon. We hebben gezegd dat hij ons maar mee moest nemen naar zijn chef op het bureau en daar had hij geen zin in dus mochten we uiteindelijk na wat slap met hem mee te lullen doorrijden.
We gingen nog op zoek naar een gids om de kraters te bezoeken maar dat duurde zo lang dat we uiteindelijk besloten om deze façade stad maar te verlaten. Het begon al te schemeren en we besloten in het donker door te rijden tot Darvaze waar de gas kraters zijn, omdat er verder in de woestijn niet zoveel te bekennen was. Uiteindelijk ging dat best lekker met onze batterij aan breedstralers en verstralers, alleen tikte er iets los toen we voor de zoveelste keer door een gat in de weg reden waardoor ons grootlicht niet meer uit kon. Fixen we wel weer ergens.
We zagen op de plek waar ongeveer de gas kraters zouden moeten zijn ineens een bord van The Adventurists en besloten te stoppen bij het thee huis waar het heen wees. Hier leggen ze uit in het half Russisch met Engelse woorden dat we niet met onze auto naar de gaskrater kunnen maar echt een Jeep nodig hebben. Achteraf onzin want we kwamen er later achter dat de 2CV (eend) het ook heeft gehaald. Ondertussen zijn we ook echt kapot van de slechte weg en in het donker rijden dus we willen gewoon slapen. We mogen op hun terrein onze tent opzetten. Een paar vrachtwagens blijven daar ook slapen. Een daarvan sprak Frans en kwam met ons kletsen. Zijn vrouw en kinderen wonen in Strasbourg en dit was de eerste keer in Turkmenistan en hij vond het verschrikkelijk – en het zou alleen maar erger worden.
We sliepen wat onrustig maar wel op een veilig plekje, buiten bereik van de cobra’s die volgens onze gastvrouw en de Lonely Planet hier in de woestijn wonen.