Arne heeft dus een slechte nacht gehad en besluit dat hij niet door kan lopen met deze pijn, in ieder geval niet nog 4000 km waarvan de helft in Mongolië zonder voorzieningen. De Lonely Planet noemt een internationale kliniek die wel goed klonk. Ze hebben zelfs een website! Almaty is een supergrote stad dus wel handig om hier hulp te zoeken. In de kliniek spreken de doktersassistenten zeer goed Engels en weten heel goed te vertellen hoe duur een consult is. De dokter kan ook erg goed Engels en neemt rustig de tijd voor het hele verhaal en is onder de indruk dat we al zo ver zijn gekomen. Hij bekijkt de rug van Arne en komt snel tot de conclusie dat er teveel druk op een zenuw staat, waarschijnlijk door verkrampte spieren. Hij vraagt hoeveel dagen we nog in Almaty blijven en schrikt als we zeggen dat we NU door moeten. Hij schrijft daarom pijnstillers via het infuus voor en geeft voor 5 dagen pijnstillers en spierontspanners mee. Voor de stoelgang heeft hij ook nog een medicijn die we naast voldoende bananen, yoghurt en ORS moeten nemen.
We krijgen het Kazachstaanse ziekenhuis goed mee. Op de afdeling voor dagverpleging moet Arne op een bed liggen voor zijn infuus. Wendie wordt weggestuurd maar net als bij de corrupte politieagenten kan ze dit goed negeren en blijft er gewoon bij. Wat denk je zelf, hij krijgt geen hersenoperatie! En na een klein uurtje kunnen we ons avontuur weer vervolgen.
We besluiten om het risico te nemen om door te rijden tot de eerste wat grotere stad en niet bij de kleine dorpjes er tussen in te stoppen. Hoewel de Lonely Planet en booking.com niets te vertellen hebben over de stadjes die we tot de grens met Rusland aan gaan doen zijn we niet bang dat er geen hotels zijn. Het lastige is alleen dat het Kazachse woord voor hotel totaal niet op hotel lijkt: meymankhana. Dat is nog te onthouden, alleen gebruiken ze hier het cyrillische schrift en om het helemaal compleet te maken is het woord voor restaurant: meyramkhana. En daar zijn er vet veel van. Terwijl we met de auto door een stadje rijden proberen we dus in het cyrillisch een hotel te vinden en niet een restaurant, wat niet altijd zo 1, 2, 3 lukt.
Bij een pub met Engelse naam hopen we dat ze Engels spreken en gaan vragen naar een hotel. Ze wijzen een kant op en wij gaan daar zoeken maar vinden alleen een schraal koffietentje. Hier lopen wat jongens rond die Engels spreken en gaan rondvragen. Ze komen met een alternatief, ze hebben via via een appartement voor ons! Zelfs nog beneden ons budget. De man die het geregeld heeft kan niet zo goed Engels dus de jongen van een jaar of 17 gaat mee als vertaler. Het appartement is in een oude scheve sovjetflat dus hoe kunnen we dat weigeren! We kunnen weer fijn koken en Ulie staat binnen in de bijbehorende garage!
Het bed heeft niet zo’n goed matras dus na een flinke yoga sessie slaapt Wendie op de bank en Arne lekker op zijn eigen matje op de grond.