We vertrokken lekker op tijd en ineens zag Wendie iets bijzonders in haar achteruitkijkspiegel: een Nissan Micra! Met een dakkoffer! Dat kan maar één ding betekenen: een Mongol Rally auto. De eerste sinds een week. We pakken snel de GoPro en staan er klaar voor, maar de auto raast gewoon door met een zwak zwaaitje. We snappen er helemaal niets van en we verzinnen de meest bijzondere theorieën waarom je dat zou doen? Het is toch de bedoeling dat je teams tegenkomt en het dan samen gezellig hebt? Niet heel veel later staan ze langs de kant van de weg. Natuurlijk stoppen we en vragen of ze hulp nodig hebben – reiskarma opbouwen. Hun dakkoffer zit niet goed vast en die moesten ze vastschroeven. Ze hebben wat haast want ze moeten over 6 dagen op de eindbestemming Ulan Ude aankomen. Close call, vandaar de haast. Ze waren wat teleurgesteld dat wij er al weer waren want ze hadden het idee dat ze heel hard reden en wij tjoekelen overduidelijk in een rustig maar stabiel tempo tussen de gaten in het Kazachstaanse wegdek door. We besluiten verder te gaan en zijn benieuwd wanneer ze ons weer inhalen. Het Kazachstaanse wegdek staat bekend om de slechte staat, vooral in het noorden waar wij nu naar toe aan het rijden zijn. In het zuiden bij Almaty werd aan de weg gewerkt en hadden we werkzaamheden afgewisseld met heerlijk glad asfalt of beton platen. Die betonplaten zijn volgens ons handig vanwege de hoge temperaturen die het asfalt doen smelten. Gesmolten asfalt waar veel zwaar vrachtverkeer over raast is binnen de kortste keren vergaan en wordt zoals de weg die wij in Turkmenistan hadden. Tot nu toe hebben we wel gaten in het wegdek en stukken met kiezels maar het was nog steeds prachtig wegdek vergeleken met Turkmenistan.
We gaan een plekje zoeken om lunch te maken en Arne stelt voor om dit in een natuurgebied te doen waar we zo’n 10 km langs gaan rijden. Daar aangekomen zien we een huisje in het water staan met 2 Nissan Micras. Nog meer teams! We stoppen en zij komen net het huisje uit. Het is een restaurantje waar verse vis bereid wordt. De twee teams bestaan uit 5 jongens die met de boot de Kaspische Zee hebben overgestoken. Wij hadden van te voren al drama verhalen over die overtocht gehoord en nooit getwijfeld om die route te nemen. Dit jaar was het ook een ramp, meerdere teams die dagen hebben moeten wachten op de boot die ze naar Turkmenistan brengt. Hetzelfde Turkmenistan als waar wij zijn geweest. Voor één team was de boot zo laat dat hun transitvisum voor Turkmenistan verliep en ze dus andere route moesten nemen. Nee, geen spijt van onze keuze. Deze jongens hebben ook 5 dagen verloren door de boot en gaan het stuk in Kazachstan waar wij nog 2 dagen voor gepland hebben in 1 dag en waarschijnlijk ook een deel van de nacht rijden.
We zijn overtuigd door de jongens dat de vis in het restaurantje echt goed is – misschien een beetje radioactief want we naderen Semey waar in het verleden kernproeven zijn gehouden. Onze darmen zijn weer rustig dus we nemen het risico. De vis wordt ter plekke gevangen en gefrituurd. De bacteriën zijn wel dood alleen hebben onze darmen ook al 3 weken amper vet gehad. We gaan het zien. De vis smaakt heerlijk een we komen in gesprek met een echtpaar met een tienerzoon die Engels kan. De jongen kan erg goed Engels en hij vertelt dat hij in Engeland en Amerika is geweest. Als we vertrekken komt hij naar ons toe en zegt: “My parents would like to give you a watermelon.” Bij hun auto aangekomen blijken ze de hele achterbak vol te hebben met meloenen en wij mogen er een uitkiezen!
Kazachstan is een prachtig land! In het zuiden de bergen en nu we naar het noorden rijden eindeloze steppe met regelmatig een biddende roofvogel. De temperatuur is aangenaam vergeleken bij de zuidelijkere landen. Wij raden Kazachstan ook echt aan als vakantieland!
De volgende stop is Ayagoz. Hier gaan we weer op zoek naar een plek om te slapen. Onze tent is heel fijn om in te slapen alleen is het wat lastiger om een plek te vinden voor onze tent in een stad. We komen uit bij een hotel waar een meisje werkt die ook erg goed Engels spreekt. Hun hotel is vol, maar we mogen op een bedbank in de chique eetzaal slapen als we niets anders vinden. Ze wijst ons zelfs nog een ander hotel en we gaan daar heen. In dit tweede hotel is een prachtige kamer ver boven ons budget en we komen erachter dat we liever iets meer basic hebben. Het is alleen maar om te slapen en dadelijk moeten we ook een week of 2 in een tent. Dus we gaan terug en nemen het aanbod voor de eetzaal aan na wat over de prijs onderhandeld te hebben.
Onze gastvrouw heet Laura en het hotel is van haar ouders. We eten onze eigen watermeloen en krijgen van Laura brood, wodka en paardenvlees van het huis. In Kazachstan lopen overal paarden zoals we hiervoor alleen koeien hebben zien rondlopen. Hele kuddes langs de kant van de weg die op hun dode gemakje oversteken als ze daar zelf zin in hebben. Wij leggen aan Laura uit dat paarden in Nederland meer huisdieren zijn en geen vee. Dat het daarom niet gebruikelijk is om paardenvlees te eten, tenminste niet bewust. In Kazachstan wordt paardenvlees verkozen boven koeienvlees want het is minder vet. Het is ook duurder.
Laura studeert economie in Moskou en, je raadt het nooit, ze hoopt ooit bij een big 4 (zoals PwC waar Wendie werkt) te werken. Ze heeft veel geleerd over de economieën in de wereld en kon na wat graafwerk zelfs wat vertellen over Nederland zoals de Hanse steden en iets met een hele slechte ruil van een bepaald land tegen een ander land waar we nu spijt van hebben (New York). Deze pijnlijke geschiedenis wist ze te relativeren door te vertellen dat Rusland Antarctica ook voor een appel en een ei heeft verkocht terwijl daar nu olie blijkt te zitten. Ze vraagt ook nog aan haar vader hoe we het beste naar Rusland kunnen rijden, want we vertrouwen Google Maps al lang niet meer.
Qua route beginnen we weer vertrouwen te krijgen in de route door Mongolië. Een aantal teams zijn al aangekomen via die route en we horen geen gekke verhalen. De route die we willen nemen gaat ook langs een aantal steden met vliegvelden dus het is in ieder geval niet 2000km niets. We hebben iets meer dan 10 dagen en sommige auto’s rijden het in 5. We krijgen al mails binnen van de organisatie over hoe we de auto moeten inleveren en die willen we niet lezen maar we weten ook dat die auto klaar maken voor transport een avontuur op zich gaat worden, want er schijnt bijzonder weinig in de auto te mogen blijven.
We slapen op onze eigen matjes op het kleed in de eetzaal en het lijkt tot zo ver goed te gaan met de vis en het paardenvlees.