Vandaag is de eerste dag waarin we veel onverharde kilometers gaan maken. Hoewel we het niet hebben afgesproken rijden we in konvooi met de Duitsers en de Britten. Het eerste stuk gaat nog over mooi asfalt en de omgeving is echt adembenemend; na iedere bocht ben je weer in de volgende kalenderplaat beland.
Ook over de onverharde weg die volgt gaat het voortreffelijk, totdat we de eerste rivier tegenkomen. De Nederlandse auto (wij) en de Duitsers rijden voorzichtig langs de zijkant van een grote poel. De Britse auto zet hem gelijk vol in en gaat midden door deze plas, want hij heeft een snorkel als luchtinlaat. Deze briljante actie duurde ongeveer 3 seconden en dan zitten ze vast in de blubber, tot boven de wielen in het water.
Ze zakken zelfs nog dieper, dus snel zetten wij de kever ervoor en daarvoor komt de Yaris van de Duitsers. Met vereende krachten trokken we ze gelukkig makkelijk weer uit het water! Omdat hun auto vol water zit gaan we lunchen terwijl zij al hun papieren bij elkaar zoeken, die hadden ze namelijk heel handig onder hun stoel gelegd. De kattenbrokjes die ze gekocht hadden om de honden te voeren dreven nu vrolijk door hun hele auto. Jummie!
Terwijl we zitten te lunchen komt er een bus vol Duitse studenten langs rijden! Het moet voor hen heel bijzonder zijn geweest om in een omgeving als deze ineens een kleine Toyota Yaris met Duitse nummerplaten en een oude kever te zien staan!
De volgende uitdaging was een rivieroversteek waarvan de brug ingestort was. Hier namen alle drie de teams goed de tijd om de oversteek te verkennen, wat stenen te verplaatsen zodat het water lager kwam te staan en het juiste spoor in gedachte te kiezen. Vooral het Britse team deed erg voorzichtig, ze waren erg geschrokken van de oversteek. Ook de Duitsers hadden er een hard hoofd in en gingen liever op zoek naar een andere brug.
Arne besloot dat het mogelijk was en offerde Ulie op om als eerste te gaan. De kever kwam bijna in één keer aan de overkant; een klein duwtje en een steentje weghalen en we waren er! De Duitsers gingen daarna en ze waren ervan overtuigd dat dit het einde van hun rally zou zijn. Ze hadden de zware spullen uit hun auto gehaald, maar kwamen toch halverwege vast te zitten.
Gelukkig stonden we al klaar om te duwen en het duurde niet lang voor zij ook aan de overkant stonden. De slimme jongens hadden ook de rechterkant van hun auto (waar het water op stroomde) dicht getapet dus hadden gelukkig geen waterschade. De Britten hadden goed gekeken en bliezen in één keer exact in het juiste spoor naar de overkant! Achter ons kwamen 3 andere Britse teams die telkens rustig bleven kijken terwijl wij vast zaten. Ze hadden ook geeneens schoenen aangedaan toen ze het water in gingen. Gekke Britten. De meeste Britse teams rijden regelmatig nachten door. De ongelukken waarvoor gewaarschuwd wordt door de organisatie zijn vrijwel allemaal gevolgen van slaapgebrek van de chauffeur en het waren zover bekend ook vaak Britten. Zonder enige vorm van vooronderzoek probeerden zij de oversteek te maken, waarbij ze faliekant het verkeerde pad kozen en wij ze eruit konden duwen omdat hun teamleden op blote voeten liepen. Karma voor ons dus!
Een paar kilometer later begint Ulie weer af en toe in te houden. We vrezen het ergste na de oversteek maar gewone slijtage zou ook niet heel raar zijn. De motor is nog kurkdroog en het zijn gewoon weer de contactpunten die ingebrand zijn. We vervangen ze (intussen echt een routine klusje) en de motor loopt weer als een zonnetje. De omgeving is echt prachtig! We zien koeien, paarden, schapen, geiten en kamelen overal vrij rondlopen en grote arenden vliegen. De kuddes lopen gewoon vrij rond terwijl ze van Mongolen zelf zijn en dus niet wild. Ze hoeden ze terwijl ze zelf paardrijden of op de motor.
Even verderop staat er een Mongoolse auto zijn wiel te verwisselen langs de weg. Het is in Mongolië gebruikelijk dat je elkaar onderweg helpt als er iets mis is, want de wegen tussen de dorpjes zijn erg lang en er komt niet heel veel verkeer langs. De beste man blijkt een lekke band te hebben, maar zijn 4-gaats reservewiel past helaas niet op zijn auto, want daar zitten 5-gaats wielen onder. Facepalm. Het wiel waar hij op reed, een thuiskomertje, was echt volledig aan gort gereden, en de band die eromheen zat was er afgelopen en de heuvel af gestuiterd. We probeerden de velg recht te slaan met ons hamertje, maar er was niet veel beweging in te krijgen.
Gelukkig stopte er net een pickup truck met 2 russen erin, en die hadden een dikke vette hamer achterin liggen, en ook een flink groot bandenijzer. Met vereende krachten werd de velg weer recht gemaakt, en ondertussen werd een familielid de heuvel afgestuurd om de band op te halen. Die bleek helaas flink stuk en niet te repareren met ons reparatiesetje. Gelukkig had Papu eerder met dit bijltje gehakt en wist hij een trucje: de band vullen met zand. Het rijdt niet comfortabel, maar als noodoplossing kun je er een aardig stuk op rijden als je het rustig aan doet. Zo gezegd zo gedaan, in ons beste Mongools geprobeerd de man duidelijk te maken dat hij erg rustig moest rijden en hem op pad gestuurd. Snel zelf ook vertrokken voordat ie in ons zicht weer tot stilstand zou komen en we hem nog een keer moesten helpen!
Het laatste stuk voordat we bij het volgende dorpje aankomen (Khovd) geeft Arne lekker gas op een weg met rul zand, en op het moment dat Wendie zegt dat hij wat rustiger aan moet doen raust hij de auto op een ander stuk en pats: lekke band. Vervelend, maar gelukkig verdienen we hiermee ook gelijk 10 euro voor het goede doel (thanks Tom!). Onder toeziend oog van de Duitsers en de Brit vervangt Arne de band. Na enige inspectie blijkt de band aan de zijkant gescheurd dus helaas kunnen we ‘m niet zelf repareren.
In Khovd hangt een bord dat bij problemen we Joe moeten bellen. Joe is een Britse antropoloog en doet 2 jaar veldwerk in Mongolië. Daarvoor woont hij bij een Mongoolse familie waarvan de man des huizes mechanic is. De Mongol Rally auto’s zijn heel nuttig voor ze (want shit auto’s dus veel kapot en dus veel werk) en deze maand is het natuurlijk hoogseizoen. Bij zijn yurt stond een auto die zijn hele motor vol met water had laten lopen. Een andere auto hadden ze ergens 700km verderop opgepikt om voor onderdelen te gebruiken. Daar zaten blijkbaar een paar jonge Britten in die hun auto’s volledig naar de Filistijnen hadden gereden en dus maar gewoon een dikke 4×4 hadden gekocht om de rally mee af te maken. Nep-rally dus! De mechanic vriend van Joe kan ons de volgende ochtend helpen met een nieuwe band, als we niet al te vroeg weg willen tenminste. Hij raadt ons een hotel aan met WiFi en misschien warm water, daar aangekomen is de eerste die we zien de Franse motorrijder Pascal!
Arne fixt een kapotte koplamp terwijl Wendie drie kamers regelt voor ons konvooi. De keuken heeft een lokale hap en bier, we nemen een lauwwarme douche en vallen tevreden in slaap.