We kunnen de finish al ruiken als we ‘s ochtends wakker worden, maar het valt tegen hoe lang de 350 km nog rijden is naar de grens. Van de teams die al gefinisht zijn horen we dramatische verhalen over de laatste grensovergang. Wachttijden tot 18 uur horen we en zelfs een team die zegt dat het 24 uur geduurd heeft voordat ze in Rusland waren.
De methodiek bij de grens is dat auto’s in batches naar binnen mogen. Dus voor de grens zijn twee wachtrijen met personenauto’s. De bestuurders van deze auto’s gaan rustig even in het cafeetje zitten wachten. Als het hek dan open gaat en de bestuurder is niet op tijd terug, dan gaat de andere rij dus sneller. Heel frustrerend! De bewoners van het dorp gebruiken ook heel creatief de wachtrij voor extra inkomsten. Ze gaan in de rij staan en voor 30 USD mag je hun plek. Omdat de wachtrij buiten de grens is kan de douane hier niets aan doen. We hopen dat wij geluk hebben, hoewel deze bovengenoemde grapjes ons toch wel een beetje frustreren. We besluiten de tijd te doden met het luisteren naar de liedjes die we nog moeten luisteren en zingen uit volle borst de meezingers mee.
Wendie heeft van de Gamma een hele bak met Tour de France buttons gekregen die allemaal geseald zijn in een eigen zakje. Uit verveling gaat ze proberen deze te verkopen aan de geld wissel mannetjes die al probeerden alles wat los en vast zit aan onze auto’s van ons te kopen. Een groot succes dus ook de andere wachtenden in de rij zijn de klos! Uiteindelijk zeker bijna een euro verdiend. Ondertussen is het etenstijd en zijn we bijna in het grensgebied. We besluiten dat Wendie alvast gaat koken. Volledig gewend bouwen we de tafel met tweepits gasstel op. De douanebeambte doet even moeilijk en vindt dat we dit buiten het hek moeten doen maar zo langzamerhand zijn we gewend geraakt om gewoon te doen waar je zin in hebt en heel breed te blijven lachen (we zijn nu al benieuwd wat de gevolgen van deze gewoonte gaat zijn in ons dagelijkse leven straks in Nederland). We gooien alle spaghetti die we nog hebben bij elkaar en gooien het snel naar binnen.
Bij de Mongoolse grens moeten we beiden de auto uit en ons melden voor de stempels. De mensen bij de douane zijn vriendelijk. De auto lijkt eerst niet gecontroleerd te worden totdat ze de schedel van de yak aan ons dakrek zien. Spontaan komt er een andere beambte een voor een alle tassen in de auto aanwijzen. We begrijpen niet helemaal waar ze dat om doet, maar alle tassen eruit halen gaan we dus mooi niet doen he. Nu wil ze ook in de kisten op het dak kijken dus dat mag ze doen. Hier vindt ze geen gekke dingen dus we mogen doorrijden, nadat Wendie door even aardig te doen tegen een stempelmevrouw onze laatste stempel heeft bemachtigd.
Weer wachten in niemandsland op de Russische grens. Volgens een Duitse meneer die al een aantal jaar in Mongolië woont is dit jaar voor het eerst afgesproken dat Russen en Mongolen zonder visum bij elkaar op visite mogen wat de mobiliteit flink heeft verhoogd. Deze grensovergang is een van de drie tussen Mongolië en Rusland, dus vandaar de drukte – en vergeet de handige business van de bewoners niet, wat de doorstroom bepaald niet helpt voor iedereen die niet bereid is dit systeem in de hand te houden. De Russen hebben bedacht dat als je met de auto komt je de terminal niet in hoeft maar alles buiten kunt afhandelen. Een stuk efficiënter al. Helaas spreken slechts weinig mensen Engels wat weer onhandig is omdat er wat belangrijke papieren ingevuld moeten worden.
Ondertussen is het al 12 uur ‘s nachts en willen we niet doorrijden naar Ulan Ude. De Duitse Mongoolse meneer vertelt dat hij gewoon ergens onderweg in het bos gaat kamperen. Wij overwegen om een hotel te boeken in het dorpje na de grens of om ook te kamperen en we kiezen voor kamperen en vragen of we achter hem aan mogen rijden. Hij rijdt goed door en er zitten weer genoeg gaten in de weg dus we zijn blij dat we niet het hele stuk in het donker doorrijden. Uiteindelijk gaan we bij een soort ‘aire’ de weg af en zetten de tent op. Een van de Duitsers besluit zonder tent te slapen.
