Volgens de Lonely Planet is de grens open vanaf daglicht dus we gunnen ons iets uitslapen en gaan dan naar de grens die aan dezelfde weg ligt als ons hotel. Bij de grens is het hek dicht. Met wat handen en voetenwerk blijkt deze pas om 9 uur open te gaan. De militair bij het hek beloofd ons dat we dan als eerste mogen en alle stempels krijgen en zo in Uzbekistan zijn. Geloof je het zelf?
We werden om half 10 geholpen. Arne ging weer als passagier naar binnen en werd semi doorzocht. Wendie ging met de auto en weer werd alles netjes in een boek geschreven en daarna de auto doorzocht. Dit keer zat Arne al buiten te wachten en kon hij zien hoe Wendie alle hulptroepen in schakelde om netjes boven de put te komen te staan. Deze controle was strenger dan het land in maar weer was het wassen neus. Ze kijken alleen op de voor hen makkelijk te bereiken plekjes zoals in het doosje voor in de auto, de kofferbak alleen een beetje voor en achterin waar onze kast met spullen een heuze ravage is geworden omdat we het niet opruimen werpen ze een blik op en mogen we verder. De laatste militair bij het hek vertelt ons doodleuk dat we geen Turkmeense manat mee mogen nemen het land uit. Maar voor 20 Manat mogen we de rest houden. Na deze jonge man vierkant uitgelachen te hebben rijden we verder met al onze Manatjes nog op zak.
Uzebekistan in is een ander verhaal. Ook hier hebben ze Lean nog niet ontdekt want alles gaat om de beurt en zo inefficiënt mogelijk. Eerst moeten we een papiertje van customs invullen met hoeveel geld we meenemen enzo om vervolgens door te lopen en paspoortcontrole te krijgen in het kantoortje daarna. Alleen deze meneer geniet iets te veel van zijn verkregen macht en stuurt iedereen om het minste en geringste terug om het blaadje opnieuw in te laten vullen. Waaronder Wendie. Daarna lukt het hem niet om de juiste informatie van het kentekenbewijs te halen, wat tot nu toe in elk land bij elke grenspost prima ging met af en toe een beetje uitleg. Onze Ulie staat nu in Uzbekistan geregistreerd met de kleur Utrecht. Deze man haalde bij Wendie echt het bloed onder de nagels vandaan en niet alleen bij haar. Hij liet een dame die met 2 kleine kindjes zat rustig 2x terug lopen om een nieuw papiertje in te vullen. Uiteindelijk was Wendie er zo zat van dat ze andere mensen van de grens om hulp ging vragen en duidelijk maakte dat we nog een lange reis voor de boeg hadden. Wendie mocht van Arne niet meer met de vervelende man praten (normaal is dit andersom) omdat ze alleen nog maar passief agressief kon doen. Dit zorgde wel voor begrijpend oogcontact met de andere wachtende dames. Uiteindelijk heeft hij alles ingevuld en begrijpen we waarom wij zo lang hebben moeten wachten op de vorige vrachtwagen. Ineens gaat hij wel iets uitleggen en aanwijzen op een papiertje dat we moeten ondertekenen. Iets met verzekering.
De auto controle werd praktisch niet gedaan, we denken omdat het mannetje die dat moest doen het sneu voor ons vond dat we nog zo ver moesten reizen en we gingen! Op die ene kneuter na waren alle Uzbeken tot nu toe aardig geweest dus we hopen dat ze allemaal gewoon aardig gaan zijn. Pas op het moment dat we 10 km bij de grens weg zijn bedenken we ons dat we niets hebben betaald. Dus ook geen verzekering. Vandaar dat die kneuter daar ineens zo expliciet op wees. We besluiten de eerste de beste grote stad in te gaan en geld te wisselen, een simkaart te regelen, een verzekering af te sluiten en misschien zelfs onze Manat kwijt te raken. Ulie wordt wel weer belaagd door bijzonder veel mensen dus we denken dat we nu weer in een normaal land terecht zijn gekomen.
Terwijl we aan het zoeken zijn naar een bank gaat een auto naast ons rijden. ‘What are you looking for?” Nog wat onwennig door onze avonturen in Turkmenistan zijn we op onze hoede maar al gauw blijkt Ula (30) een reisbureau-agent en ons gewoon te willen helpen. Hij neemt ons op sleeptouw en binnen 2 uur staan we met extra dollars, een dik pak Uzbeekse Som, een simkaart en boodschappen uit de supermarkt klaar om te vertrekken. Wat een held! Ula is accountant en kent PwC zowaar en zijn broer heeft in Amerika gestudeerd. We vragen 2 stickers van Ula zijn bedrijfje, de nodige foto’s worden gemaakt en gaan weer op weg.
De stad waar we heen willen is eigenlijk te ver rijden en al helemaal als blijkt dat we bij elke politiepost worden aangehouden. We zijn mega blij dat we van alle belangrijke documenten kopietjes hebben gemaakt en we blijven deze consequent geven, ook als ze om het origineel vragen. Vaak komen er nog wat vragen over de kever, zoals hoe oud en hoeveel versnellingen. Achteraf hadden we een stapel oranje t-shirts willen drukken met “ik ben een domme lul” er op en deze aan elke corrupte agent te geven die ons probeert geld afhandig te maken. Next time!
We besluiten goed door te rijden en het eerste stuk van de weg is een mooie betonnen snelweg. Helaas zitten er ook nog stukken slechte weg tussen dus het tempo ligt lager dan gedacht. Wel wordt overal deze mooie weg aangelegd dus volgend jaar kan iedereen hierover Uzbekistan door scheuren. Hoewel we hadden besloten niet te rijden in het donker luisteren we niet goed naar onszelf en rijden toch door. De weg loopt door de woestijn en heel veel dorpjes zijn er niet. Op de kaart zien we wel een paar maar doordat je niet weet hoe de weg is, zegt de afstand niets meer over de tijd die je nodig hebt. We stoppen bij een wegrestaurantje of theehuisje. De gastvrouw is ontzettend dronken en Arne ziet een man met een mega grote gun dus we besluiten snel dat we nog wel even kunnen doorrijden.
Bij het volgende theehuisje worden we normaal ontvangen en zien we nog een stel andere toeristen. 2 Fransen stellen zijn de zijderoute aan het fietsen (ook al) en overnachten elke avond in hun tent bij een theehuisje als deze. Ze vertellen dat er elke 50 km wel een plekje is om te slapen en water te halen en dat ze daarom door de woestijn kunnen fietsen hier. In Turkmenistan hebben ze de bus gepakt. We voelen ons veilig om onze tent op te zetten. Een Uzbeekse vrachtwagen chauffeur komt met ons kletsen en bier drinken en vertelt dat hij van ’82 en ’84 in Ulaanbaatar in dienst heeft gezeten. We slapen prima!
