Bij de receptie van het hotel in Tasjkent (Uzbekistan) krijgen we te horen dat de grensovergang die we willen nemen naar Kazachstan niet toegankelijk is voor ons. Volgens hen moeten we naar een kleinere grensovergang maar wel vlakbij. Dit komt ons bekend voor alleen lijkt het ons echt raar dat een grote grensovergang niet toegankelijk is met de auto. Het kleintje wordt op internet in fora niet genoemd en de grote wel. Alleen nooit door mensen die met hun eigen auto de grens over gaan. We besluiten om eerst de grootste te proberen, maar we rijden Tasjkent nog niet uit of de politiecontrole houdt ons tegen. Dit is al een poosje niet meer gebeurd dus we balen maar er komt een agent van de andere kant naar ons toe om te zeggen dat we beide grensovergangen van Tasjkent niet kunnen gebruiken met onze auto. We moeten 70km terug. Bummer! We zijn de agent dankbaar dat hij ons dit op tijd verteld heeft maar balen hard want dit betekent dat we gisteren eigenlijk al de grens over hadden kunnen gaan en we nu een stuk van 70km 3x moeten rijden.
Tja, dat krijg je met zo min mogelijk voorbereiding. En wij zijn nog redelijk goed voorbereid vergeleken met andere teams.. We lezen op de blogs dat meerdere teams hetzelfde ritje hebben gemaakt. We rijden de afslag voorbij omdat grenzen niet met koeie letters wordt aangegeven. U-turns zitten niet in ons systeem, maar nu moeten we wel. Alleen we zitten op een snelweg waar niet snel een afslag op komt. Mocht iemand het vragen, we hebben echt geen u-turn gedaan op de snelweg bij het bordje waar stond dat dit verboden is.
We doen onze gebruikelijke act weer bij de grens waarbij Wendie gaat rijden en Arne als passagier de grens overgaat. Alleen dit keer was customs iets serieuzer. Alles mocht uit de auto. Toevallig was dit ook de eerste keer dat we een vrouw bij customs troffen en die staan bekend als serieus met hun werk en niet om te kopen. Zij deed haar werk dan ook professioneel en Arne mocht ook komen helpen. Zij ging echt dingen onderzoeken, haar hulpje ging met onze spullen spelen. Heel naar! Ook ging hij in de auto zitten en sturen, met z’n kisten een dot gas geven, aan de pootjes van de knipperlichten pielen. Wij hadden niet al ons geld aangegeven dus we knepen hem wel even toen ook de tassen op tafel kwamen. Maar deze mochten gewoon door de scanner. Uiteindelijk hebben ze niet in de dakkoffers gekeken en onder de laagste plank in onze kast, maar we hebben wel alles even heel netjes weer kunnen inruimen! Vooral de Russin die met haar gezin na ons aan de buurt was werd daar heel vrolijk van en kwam ons dat in het Russisch even vertellen. Wij vertelden haar dat we ook heel gek op haar waren en blij waren met de steun die we van haar kregen (als we Rusland niet meer in of uit hoeven zullen we het echte verhaal vertellen 
).
Vervolgens konden we tussen de vrachtwagens door manoeuvreren om Kazachstan in te komen. Voor Kazachstan is vorig jaar een proef geweest om een aantal landen geen visum te vragen. Nederland was daar een van. De proef eindigde 2 dagen voordat onze reis zou starten dus we hebben even in spanning gezeten of we wel of geen visum nodig hadden. Een aantal andere teams die in hetzelfde schuitje zaten hebben dat risico niet gelopen en hebben een visum aangevraagd. Bij de grens was het wel even spannend of dit ook daar wel doorgekomen was. Gelukkig was dit allemaal geen probleem en kregen we alle stempels. De auto moest weer naar customs. Blijkbaar hadden ze daar een briefje nodig die wij aan iemand anders hadden gegeven. Zij konden ons niet duidelijk maken wat ze precies nodig hadden en waarom dus lieten ze het maar zo. Veel belangrijker dan het checken van de bagage was dat ze even op de foto gingen met de kever. Zelfs even in de kever voor de foto! En Ulie mocht weer door de scanner! TBC vrij!
Het is weer veel later dan we hadden gehoopt dus we besluiten in Shymkent te overnachten. Het is natuurlijk wel gewoon vakantie. Kazachstan is het meest ontwikkelde land tot nu toe. We kunnen weer pinnen bij de pomp en de mensen zijn modern gekleed. De jongere generatie spreekt ook Engels, zij vertalen regelmatig voor ons. We vinden een hotel uit de Lonely Planet en gaan pizza eten in een hippe tent. Wendie krijgt bij haar pul bier een rietje, blijkbaar is het hier normaal als vrouw om jezelf goed dronken te drinken. We zijn nog niet helemaal hersteld en hebben onze slaap wel nodig. De meiden van het hotel zijn aardig alleen spreken ze geen Engels. We vinden onder de ruitenwisser van Ulie een liefdesverklaring van ene Oleg die onze old-school car erg tof vindt en graag hulp biedt mochten we het nodig hebben. Met onze vers gescoorde Kazachstaanse sim sturen we hem een sms als dank maar we krijgen helaas geen reactie.
