Zoals we gewend zijn staan we vroeg op, vandaag om het laatste stuk in Kazachstan te rijden en daarna de grens met Rusland over te gaan. Bij een tankstation krijgen we te horen dat gisteren 3 andere Mongol Rally auto’s daar hebben getankt. Dit zijn waarschijnlijk precies de 3 teams die wij ook hebben gezien gisteren. Na het tanken moeten we kiezen welke weg we nemen. We nemen de route die Laura haar vader ons aanraadt. We draaien de weg op en weten even niet meer wat we moeten doen want het is een kiezelweg. Semi-verhard, wat wel grappig is want we gaan naar de stad Semey. We twijfelen of we niet beter de andere optie hadden kunnen nemen, maar we vertrouwen op het gekregen advies en nemen deze weg. Na een paar kilometer vinden we deze weg eigenlijk fijner dan de wegen met asfalt en gaten want we rijden 60 zonder te hoeven slalommen of klappen van niet opgemerkte hobbels of gaten op te vangen. Na een kilometer of 20 blijkt dat dit werkzaamheden zijn en worden we beloond met een prachtige nieuwe weg met superglad asfalt.
Semey weet ons niet te boeien en we rijden er doorheen naar weer een natuurgebied waar we onze eigen lunch gaan maken. Het lijkt de Veluwe wel waar we zijn aangekomen! Lekker bosje met stuifzand. Een paar sporadische auto’s staan geparkeerd van gezinnen die lekker gaan wandelen. We vervolgen onze weg naar de grens en zien een patroon bij alle grensovergangen tot nu toe dat het een beetje eenzame verlaten weggetjes zijn. Geen grensdorpjes met faciliteiten. Ongeveer halverwege de grens zien we weer een Nissan Micra! Een team dat we nog niet eerder hebben gezien is kamp aan het maken. Hun visum voor Rusland gaat pas om middernacht in en ze hebben geen zin om in niemandsland te staan dus zijn ze Kazachstan niet uitgegaan maar teruggereden en een watertje gaan zoeken om te vissen. Wij zeggen gedag en gaan verder. Halen ons later wel weer in.
Bij de grens melden we ons met onze paspoorten zoals we gewend zijn. Een busje scheurt onze geparkeerde auto voorbij en de militair bij het huisje waar we ons melden wordt heel boos op de bestuurder. Het protocol is tot nu toe bij elke grens hetzelfde. Eerst melden, daar wordt in het grote boek de paspoorten over geschreven en dan krijg je een briefje die je niet kwijt mag raken. Daarna krijgt de militair een seintje wanneer we door mogen. Slijmen bij deze militair heeft dan ook geen zin, maar wij vinden het wel gezelliger als we het een beetje leuk hebben met de man. Dus nadat hij zo boos was geworden op het busje (en terecht, ze wisten erg goed wat ze deden) maken wij hem weer vrolijk door hem de kever te showen. Volgende halte is de controle van de auto die niet gedaan wordt, we krijgen gewoon een briefje dat het oké is. Daarna melden bij de paspoortcontrole en daar vraagt de beste man om een briefje die we bij binnenkomst in Kazachstan hebben ingevuld. En dit briefje zit niet in het mapje waar we alle papiertjes altijd in doen. Lichte stress, tot Arne zich bedenkt dat we een paar briefjes in het dashboard kastje hebben gedaan. Gelukt! We mogen door.
In niemandsland staat een stoplicht. En dit blijft een uur op rood. Waarschijnlijk wist de aso van het busje dit en gingen ze daarom zo hard doorrijden overal. In Rusland krijgen we een kaartje van de plek in de rij waar we staan. Gelukkig, minder voordring mogelijkheden. Voor het eerst wordt bij de controle van de gevraagd om in de witte bakken op het dak te kijken. De man van customs is heel serieus en we proberen grapjes te maken, waar hij wel om moet glimlachen maar het is duidelijk dat het niet de bedoeling is dat hij het gezellig heeft met ons. Dan ziet hij onze medicijnbak. Hij had al gevraagd naar ‘drugs’ nog specifieker naar ‘small drugs’ maar Wendie met al haar naïviteit dacht dat hij op zoek was naar wiet dus antwoorden vol passie ‘no of course not!’. Dat is wel onhandig aan het Nederlandse imago van wietland, hoewel we goed ons best doen om uit te leggen dat omdat drugs legaal zijn veel mensen niet de behoefte hebben om te gebruiken, waaronder wij. Blijkbaar was deze beste man ook op zoek naar medicijnen en was daarom wel geïnteresseerd in onze medicijnenbak, die behoorlijk open en bloot in onze auto staat. Hij vroeg een ander mannetje om het te inspecteren en die ging alle doosjes een voor een langs. De pillen uit Kazachstan keurde hij geen blik waardig want dat kon hij lezen. De paracetamol, Imodium en de desinfectie alcohol werden bekeken en daarna viel zijn blik op de ibuprofen liquid caps (thanks Elzo 
). Dit was wel erg interessant en gelukkig hebben we Kruidvat huismerk gekocht dus is de bijsluiter alleen in het Nederlands. Wendie probeerde nog naar de NAISD tekst te wijzen dat op de achterkant staat (internationale benaming voor een type pijnstiller) maar de beste man was vastbesloten om Nederlands te leren met de bijsluiter. Uiteindelijk ging hij de pillen maar tellen en vond het wel prima.
We zijn in Rusland! Bij de grens weer snel de Kazachstaanse Tenge geruild voor Roebel. Het plan is om te zien hoe ver we richting Barnaul komen. Dat is ongeveer 200 km landinwaarts en vanaf daar kunnen we een hele mooie weg naar het zuiden te nemen om Mongolië in te rijden. Het is te laat om Barnaul te halen dus we wachten tot het gaat schemeren om dan een dorpje te zoeken waar we kunnen overnachten. Natuurlijk zingen we eerst om half 10 het Nefertiti kroeglied uit volle borst mee!
Ulie doet het heel erg goed! De eerste 1000 km die we reden in Europa waren ook de eerste 1000 km sinds 10 jaar die met Ulie gereden werden dus het was niet raar dat we nog aan elkaar moesten wennen en het een en ander goed inregelen. Nu hebben we 10.000 km gereden en verwachten we de eerste normale slijtage. De banden houden het tot nu toe erg goed. Zelfs over de kiezels, stukjes onverhard en stukjes off road gaan goed. De kilometerteller begint alleen wat kuren te geven. Af en toe gaat hij heel fanatiek tikken. Misschien is de kabel aan het stuk gaan (de enige kabel die we niet als reserveonderdeel mee hebben) of de stabilisator staat op het punt om het te begeven. De laatste paar kilometer begon het mega veel herrie te maken en te wiebelen. We verwachten dat hij binnenkort kapot gaat en als dat niet gebeurt dan halen we hem zelf los. Echt niet te harden wat een herrie! Volgens de FNV decibelmeter app 85 dB, genoeg voor verplichte gehoorbescherming als het in een werkomgeving zou zijn.
Het wordt echt donker en we stoppen langs de kant van de weg bij een 24uurs snackbar om te vragen naar een plaats om te slapen. De dame die er werkt kan geen Engels, maar weet prachtig uit te beelden waar we heen moeten. Een combinatie van hints en pictionairy! Nu begrijpen we waarom het goed is om deze spelletjes veel te spelen. We volgen haar aanwijzingen en komen uit bij een schattig hotelletje met een dame die ook geen Engels spreekt maar ons graag helpt en het net zo grappig vindt als wij. Het hotel heeft veel hout en doet wat Oostenrijks aan. Ze vraagt hulp van een paar jonge hotelgasten en samen komen we er uit. Deze jonge mannen willen graag bier met ons drinken want ze zijn fan van Ulie. We gaan eerst een noedelmaaltijd eten in onze kamer en gaan dan met ze aan het bier. Ze hebben een plastic fles bier voor ons zonder etiket, dus we twijfelen even maar nemen dan het risico. Goed voor de weerstand! We hebben een supervermakelijke avond met de jongens die gewoon lekker Russisch tegen ons blijven praten. Het wordt even gevoelig als het gaat over Poetin en de Oekraïne. Ze zijn fan van hun president en ze beloven ons dat ze niets te maken hebben met de Oekraïne. Wij zeggen dat wij geloven dat zij als individu daar niets mee te maken hebben maar dat overal op de wereld in elk land goede en slechte mensen wonen. Dit onderwerp bediscussiëren heeft weinig zin, vooral omdat we in Siberië staan en niet in de buurt van de Oekraïne. En daarnaast hebben zij er ook geen invloed op wat daar gebeurt, net zoals wij, dus we kunnen het beter gezellig houden. De plaatselijke Lada jeugd komt ook nog even onze auto uitchecken en zijn onder de indruk. Nadat we ons biertje op hebben gedronken gaan we slapen.
