Het was gisteren een stuk kouder dan tot nu toe (een schamele 28 graden) en dat was Arne even vergeten toen hij gisteravond in zijn lakenzak kroop. Half onderkoeld werd hij vanochtend wakker dus een lange douche was wel nodig om op temperatuur te komen. Wendie had ook wat langer nodig om op te starten, dus we vertrekken wat langzaam vandaag. De wegen in Rusland zijn wel heel goed vergeleken met de landen hiervoor, dus de kilometers schieten lekker rap voorbij. Niet dat we dit kunnen bijhouden want Ulie besloot vanochtend dat na een kwartiertje ondraaglijke herrie vanuit de kilometerteller (oordopjes!) het genoeg was geweest en we zelf maar moesten verzinnen hoe hard en hoe ver we rijden. Nog niet eerder waren we opgelucht dat er iets kapot ging. Bijkomend nadeel alleen is dat ook de benzinemeter er tegelijkertijd mee is opgehouden (kan er aan liggen dat Arne daar met zijn vingers aan heeft gezeten in een poging de herrie te sussen) dus we vertrouwen nu op de GPS kilometers van SportsTracker om te bepalen wanneer en hoeveel we moeten tanken. Redelijk suboptimaal, maar wel erg hip zo’n digitaal dashboard.
In rap tempo zijn we in Barnaul waar we op zoek gaan naar een café uit de Lonely Planet waar ze goede WiFi zouden hebben. We gaan hier toch maar geen lokale sim kopen omdat we verwachten maar 2 dagen in Rusland te zijn. Ons hotel heeft om middernacht het wachtwoord van de WiFi veranderd en we moesten nog wat zaken opzoeken vandaar dat we specifiek een café met WiFi zoeken. Voor het café staat een Britse oranje Volkswagen T3 4×4 bus in tijgerprint, duidelijk ook in gebruik om hier rond te reizen. In het café zit een stel dat de eigenaren van de bus blijken te zijn en we worden gelijk bij ze aan tafel uitgenodigd als ze het Mongol Rally t-shirt zien dat Arne aan heeft. Ulie zetten we nog even naast de bus en we raken aan de praat. Suzanne en John zijn wat ouder dan wij (ze hebben volwassen kinderen) en zijn al 4 maanden onderweg. Ze hebben ongeveer dezelfde route als wij afgelegd, maar hebben niet onder tijdsdruk alle mooie sights hoeven skippen. Jaloers! Hun plan is om door China naar het zuiden van Azië te reizen en dan vanaf daar ergens een boot naar Amerika te pakken om daar verder te gaan, en eventueel zelfs nog via Afrika terug naar huis. Een echte wereldreis dus, te volgen op http://www.tiggers-travels.com. Mooie verhalen worden uitgewisseld en na een goede lunch en een fotoshoot bij de auto’s gaan we ieder weer ons eigen weg.
Vanuit Barnaul rijden we naar het Altai gebied waar een fantastisch mooie weg naar de Mongoolse grens ligt: de Chuysky Trakt. Deze weg staat bekend als één van ‘s werelds mooiste wegen, dus we zijn blij dat deze precies op onze route naar Mongolië ligt. Ons doel voor vandaag is om voor het donker bij het begin van het gebied te zijn, zodat we morgen de hele dag hebben voor de ruim 500km tot de grens. Niet ver na Barnaul begint het te regenen; we hadden al een paar spetters gehad de afgelopen dagen, maar dit is wel wat serieuzer. Aan het begin hebben we wat last met zicht omdat de auto onwijs goor is van de afgelopen 3 weken, en het duurt even voordat alle smurrie van het raam gespoeld is. Als we bij het begin van het Altai gebied komen gaat het echt hard plenzen. Aangezien een kever alleen de standen sloom en supersloom op de ruitenwissers heeft is het af en toe een beetje gokken waar de weg loopt. De grote plassen op de weg zorgen er voor dat Ulie ook aan de onderkant gespoeld wordt, kan die wel gebruiken.
Volgens de Lonely Planet zijn er aan het begin van het gebied onder het plaatsje Manzhenrok een aantal cabins aan de rivier waar je kunt slapen en we besluiten daar op de pof heen te rijden. Daar aangekomen proberen we in ons beste Russisch uit te leggen dat we graag in een cabin willen slapen. De mevrouw die de cabins regelt doet haar uiterste best om ons vooral niet te begrijpen, maar na een hoop zinnen uit de Lonely Planet opgelezen te hebben mogen we doorrijden. Voelt alsof we geslaagd zijn voor een test. We merken trouwens dat er twee soorten Russen zijn: het soort dat probeert met je te communiceren als ze merken dat je geen Russisch spreekt, ondanks de taalbarrière, en het soort dat het maar irritant vindt dat je geen Russisch spreekt en als je een vraag niet begrijpt de vraag gewoon herhaalt maar dan twee keer zo hard. De mevrouw van de cabins was dus van het laatste soort.
De cabin is superschattig en heeft dubbele wanden dus is ook goed geïsoleerd. We ontdekken dat dit een geliefde vakantiebestemming is voor Russen zelf en in de cabin naast ons zit een Russische familie. Opa komt naar ons toe maar kan geen Engels en druipt teleurgesteld af als blijkt dat wij geen Russisch kunnen. We zijn al behoorlijk goed in lichaamstaal geworden dus we vertalen dit als een uitnodiging om bij ze te komen zitten in een soort veranda waar gekookt kan worden. Zij hebben een aantal sashliks gemaakt en net gegeten. Terwijl Arne de koelingsscharnieren van de kever weghaalt gaat Wendie bij de buren buurten. Het is een opa, oma, schoondochter en 2 kleinzoons (8 en 2). Oma en de oudste kleinzoon kunnen 3 woorden Engels dus we komen een heel eind. Als wij ons eten tevoorschijn toveren inclusief kookstel beginnen ze ook spontaan onze ui te snijden en wat extra verse bieslook en peterselie van hen zelf erbij te gooien. Het smaakte erg goed deze half Russische Indische schotel. Natuurlijk kwam daarna de drank op tafel en we zijn vol gegoten met Almaty wodka en Almaty cognac. We zijn benieuwd hoeveel hoofdpijn we hebben als we morgen wakker worden..
