We lopen ongeveer een dag achter op ons schema dus vertrekken extra vroeg. Dit bevalt ons goed omdat de weg dan nog niet heel druk en warm is. Bij het restaurantje gisteravond hebben we een tip voor de route gekregen. De D100/E80 blijkt een nieuwe weg te zijn dus goed te berijden.
Richting Istanbul is de eerst stop de tolpoortjes. Dit hadden we op internet al gelezen alleen waar kunnen we de oplaadchip kopen die hiervoor nodig is? We zagen een Nederlands kenteken en vroegen om hulp. Het huisje blijkt gewoon aan de andere kant van de snelweg te staan. Gewoon even oversteken dus :S. Gelukt! We vragen ons wel af hoe die andere teams dat in hemelsnaam hebben gedaan die ‘s nachts daar langs zijn gereden en geen Duitse of Nederlandse Turkse mensen om hulp kunnen vragen omdat ze die talen niet spreken.
We rijden door en zijn onder de indruk van hoe groot Istanbul is. Voordat we vertrokken hadden we al besloten niet nu Istanbul in te gaan maar daar een keer een weekend heen te gaan. We beseffen dat we toch wel een week nodig gaan hebben.
Vanaf de grens tot Ankara loopt een grote autosnelweg waar flink hard gereden wordt. Wanneer we weer (!) wat gestotter voelen besluiten we om een vluchthaven te zoeken omdat er geen vluchtstrook was op de brug waar we reden. Al snel stopt een Turkse auto met service en een andere auto met een wat oudere man. De service meneer wil ons gelijk wegslepen alleen ziet Arne dat niet zitten met het snelle verkeer. De service meneer is ook duidelijk wat minder met ons welzijn bezig en wil ons daar vooral weg hebben. De andere meneer is heel behulpzaam en doet zijn best om met ons te communiceren. Uiteindelijk lukt het om hen uit te leggen dat we het willen proberen om zelf naar de benzinepomp te rijden en dat wij in het midden willen rijden (weer met dank aan het Istanbul boekje). Gelukkig is Arne inmiddels erg bedreven in het vervangen van de contactpunten en de condensator en kunnen we zo’n 10 minuten later een poging wagen. Succes!
Bij de benzinepomp staan nog 2 Mongol rally auto’s en veel Duitse en Oostenrijkse Turkse mensen. Een Oostenrijker heeft ons geholpen met het vertalen van de nodige woorden naar het Turks zoals kever, oud en contactpunten. Daar besloten we ook dat we een Turkse simkaart met internet moesten kopen. We gaan hier toch minimaal 4 dagen blijven. Ook besloten we dat we via de parallelweg gingen rijden. Daar was de kans op een ongeluk met pech toch aanzienlijk kleiner leek ons en de kans dat we een garage met kever onderdelen tegen zouden komen groter. Voor de zekerheid de bobine ook maar even vervangen voor de nieuwe die we in Budapest hadden gekocht.
De eerste paar kilometer hadden we nog niet zoveel vertrouwen in Ulie omdat hij ons de hele tijd met pech laat staan, maar we vermoeden een soort Herbie te pakken te hebben: hij brengt ons expres in de problemen zodat we een reden hebben om met de lokale bevolking in contact te komen. Net iets buiten Istanbul zag Wendie een uithangbord met een busje een een Volkswagen T2 busje voor de deur. Met gierende banden de bocht om. Daar ontmoetten we Cem. Hij heeft meerder bedrijfjes waaronder het bedrijfje met het bord waar een Bedford op staat, wat een autowasserette is. Niet helemaal wat we zoeken maar Cem kan Engels en weet voor ons op zondag een groothandel te vinden die open is! Helaas hadden ze niet de juiste onderdelen voor ons maar wel de juiste Turkse namen voor groothandel en onderdelen. Dadelijk spreken we nog goed Turks!
Met een goed gevoel en een nieuwe vriend gaan we verder met onze trip. Op naar Iran met nog twee stops in Turkije. De eerste in Cerkes aan de E80. Zoals beloofd een prachtig wegdek met een minstens zo mooi uitzicht. Nooit geweten dat Turkije zo mooi was. Praktisch elke stop hebben we aanspraak door de kever en iedereen lacht ons uit als we uitleggen dat we in die kever van Nederland naar Mongolië gaan rijden. Terwijl het voor ons juist steeds realistischer wordt.
In Cerkes hebben we een heel bijzonder hotel gevonden dat een beetje aan doet als de hotels in Kameroen. Inclusief de muggen. Voor het slapen gaan doen we nog een kopje thee in het park tegenover het hotel. Het lijkt wederom wel weer vakantie.