Weer staan we vroeg op om de warmte en de drukte voor te zijn. We rijden lekker door met af en toe een stop bij een pomp om bij te tanken voor zowel Ulie als ons. Bij een Shell waar we vroegen of ze iets te eten hadden werden we doorgestuurd naar een soort fastfood restaurant waar ze geen hamburgers maar Turks eten aanboden zoals pide (een soort pizza).
Bij de eerst volgende grote stad wilden we verder gaan met onze zoektocht naar contactpunten. Van Cem hadden we de juiste Turkse woorden voor contactpunten en groothandel gekregen wat ontzettend hielp. Bij de benzinepomp werden we het industrieterrein opgestuurd en daar kwamen we uit bij de fietsenmakers. Wie had verwacht dat in bergachtig Turkije zoveel fietsenmakers zaten? Terwijl Arne uitlegde dat hij contactpunten zoekt werd Wendie bij de buurman aan de thee gezet. We werden naar een andere straat op het terrein gebracht en daar waren de garages. Het blijft voelen als thuiskomen zo’n garage!
We kunnen nu al uitleggen dat de kever in orde is en we alleen onderdelen nodig hebben ‘vosvos tamam’ en ‘mechanica’ zeggen terwijl je naar Arne wijst. We beginnen het idee te krijgen dat wij alle contactpunten uit Turkije aan het opkopen zijn, we hadden het laatste setje te pakken. Na wederom een bak thee, weer uitgelachen te zijn dat we in een kever naar Mongolië gaan rijden, ons toetertje laten horen gaan we weer verder.
Op naar onze volgende stop. Alleen nu een gewetens vraag, waar zullen we stoppen? De Iraanse grens begint dichtbij te komen en in het westen van Turkije waren ze wat voorzichtig met een aantal plaatsen in het oosten. We besloten het hier weer te vragen, want dit was al iets dichter bij de grens. De reactie was unaniem: geen probleem daar is het veilig. Halverwege zagen we wel de straaljagers voorbij komen opweg naar Syrië, de auto’s van de politie worden wat spannender en we zagen een dikke tank.
De weg naar Iran gaat door de bergen en deze bergen zijn zo hoog dat in de winter dit een wintersportgebied is. Dat vraagt natuurlijk om wat apresski muziek! We zagen zelfs nog wat sneeuw op de bergen liggen. We reden Erzincan voorbij en gingen overnachten in Erzurum. Terwijl we de rondweg van Erzurum op rijden zien we een ander Mongol Rally team voorbijkomen. Via booking.com hebben we een hotel gevonden van een erg grappige manager. Hij vertelde dat tot een paar jaar geleden een Nederlandse touroperator jaarlijks vakanties bij hem regelde en dat de gasten gingen raften. De touroperator is helaas failliet gegaan. Hij stuurde ons naar een restaurant waar we heerlijke cis kebab hebben gegeten. In Erzurum lopen veel vrouwen al volledig gesluierd rond, hoewel er ook nog een paar modern gekleed zijn. Na het eten gaan we ook langs het internetcafe om onze groene kaart te printen.
Voor morgen is het plan om de grens met Iran over te gaan. Dit is nog 4 uur rijden, dus misschien dat we Tabris zelfs halen (de stad waarvan gezegd wordt dat de hof van Eden hier lag). We willen nog wel ergens de carburateur schoonmaken omdat Arne vindt dat de auto wat traag optrekt. De plek bij het hotel is hier niet geschikt voor dus morgen op zoek naar een plekje hiervoor.